“น้าครับ ศรีราชาไปทางไหนครับ?” เสียงหนึ่งในกลุ่มแรงงานเอ่ยถามเบา ๆ ด้วยใบหน้าอ่อนล้าจากความเหนื่อยล้าและแดดร้อน พวกเขาคือแรงงานต่างถิ่น 5 คน พร้อมเด็กอีก 3 คน ที่ต้องเดินเท้าจากจังหวัดระยองกลับบ้านญาติที่ศรีราชา จังหวัดชลบุรี เพราะถูกนายจ้างในสวนยางพาราและสวนมันสัปหลังโกงค่าแรง ไม่ได้รับค่าจ้างสักบาทเดียว
ผ่านมาแล้ว 2 วัน 2 คืน ที่พวกเขาต้องเดินด้วยสองเท้าเปล่าท่ามกลางอากาศร้อนจัดและไม่มีแม้แต่ข้าวหรือน้ำดื่มที่เพียงพอ บางคืนต้องอาศัยหลับริมถนนตามศาลาริมทางเพื่อให้เด็กๆ ได้พักบ้าง หนึ่งในเด็กที่ร่วมเดินทาง ขาพิการเดินไม่ได้สะดวก แต่ก็ต้องทนเดินไปกับครอบครัว เพราะไม่มีทางเลือกอื่น
เพราะไม่มีใครฟัง หรือจะกล้าไปเรียกร้องอะไรกับนายทุนใหญ่ พวกเขาเลือกที่จะถอยกลับสู่บ้านญาติในศรีราชา หวังเพียงแค่ได้เริ่มต้นใหม่ในที่ที่ปลอดภัยกว่า
ขณะที่พวกเขาเดินผ่านร้านตัดผมเล็ก ๆ เจ้าของร้านเห็นภาพนั้นก็รู้สึกสะเทือนใจ เขาไม่อาจทนดูได้ จึงอาสานำรถส่วนตัวไปส่งทั้ง 8 ชีวิตถึงที่หมาย แม้ระยะทางกว่า 47 กิโลเมตรจะไม่ใช่เรื่องเล็ก แต่เขาก็ยินดีขับรถพาไปด้วยใจ
เรื่องราวนี้ไม่ใช่แค่เรื่องของการเดินทาง แต่สะท้อนถึงความเหลื่อมล้ำ ความยากลำบาก และ “น้ำใจ” ที่ยังหลงเหลือในสังคมไทย ที่ช่วยพาให้ความสิ้นหวังเดินทางต่อไปได้อีกครั้ง.
Categories: NEWS
